"Twee dagen later hadden we weer een gesprek dat ook erg goed verliep. Ze vertelde me dat ze dit weekend alles met haar man gaat bespreken. Dus ik hoop volgende week goed nieuwe te horen!!
Stay tuned!"

Zo eindigde mijn vorige blog. Helaas is het met dit gezin niks geworden.. Ze kozen iemand die Psychologie gestudeerd had, ik vond het natuurlijk super erg. In de tussenperiode heb ik veel contact gehad met andere gezinnen. De een leuker dan de ander, maar de perfecte match zat er helaas nooit bij.. Ik ken nog vier andere lieve meiden die ook als au pair naar Amerika wilde, samen besproken we heel veel in onze groepschat en we hebben zelfs een keertje afgesproken in Amsterdam. Kei gezellig natuurlijk. Zij hadden allemaal al snel een match. Ze vertelde dat ze naar het consulaat in Amsterdam moesten, dat ze hun tickets binnen hadden of dat hun host kindjes hun onverwachts opbelde. Ik vond het geweldig voor ze en gun alle vier het allerbeste, maar voor mij was het lastig, ik had namelijk nog steeds niemand.

Totdat ik twee weken geleden weer een match had met een gezin uit Seattle, Washington. Het eerste Skype gesprek ging goed en ik wilde graag nog een ander gesprek om ook hun zoontje te leren kennen. Ze hebben mij een week laten wachten, ik kreeg geen respons op mijn mail(s) en een nieuwe afspraak is nooit gemaakt. Uiteindelijk kreeg ik bericht dat ze helemaal geen au pair meer wilde en zetten mij daarna weer off view. Zo vervelend, daar wacht je dan twee weken op..

Maar genoeg met dat negatieve! De dag dat ik off view ging bij het gezin uit Seattle, kwam ik on view bij een ander gezin, ik was zo blij dat ik zo snel een nieuw gezin had. Maar voordat ik alles kon lezen en erop kon reageren stond ik alweer off view.
Maar goed ook want 3 uur later stond ik on view bij een geweldig gezin. Zoals veel gezinnen waar ik contact mee had wonen ze in New Jersey. Het gezin bestaat uit een Nederlandse vader, Turkse moeder, een dochtertje van bijna 8 en een zoontje van bijna 4. Ze deden mij zo erg een familievrienden van mij denken (Iman, shoutout to you!) waardoor ik eigenlijk al wist dat we een super match zouden zijn. Het eerste Skype gesprek ging super goed, heel informeel, warm en open. Ik had er een super gevoel bij! Vandaag hadden we weer een Skype gesprek, ze hebben mij hun huis laten zien, ik heb met de kindjes gepraat en ik heb ze aan mijn moeder voorgesteld. Na ongeveer 45 minuten gepraat te hebben vroegen ze mij hoe ik hoop dat dit af loopt en wat ik graag als “next step” zou zien. Ik vertelde ze dat ik het geweldig zou vinden om bij hun te mogen wonen en hun au pair te mogen zijn. Ik wist dat ze met nog een meisje contact hadden waardoor ik het volgende absoluut niet verwacht had, ze vroegen me of ik hun au pair wilde worden! Ik wist niet hoe ik moest reageren en ik was een beetje in shock. Ik bedankte ze natuurlijk meerderen malen en zei dat ik dat heel graag wilde! Wauw, ik heb nu eindelijk een match! Dit gezin is eigenlijk precies het gezin dat ik voor ogen had, ze zijn open, gezellig, lieve mensen en hebben jonge kindjes.

Eerder schreef ik dat ik een Nederlands gezin afgewezen heb omdat ze Nederlands waren en hun kinderen Nederlands wilde opvoeden. Je zou denken, dat is wel hypocriet aangezien je nu ook bij een (half)Nederlands gezin terecht komt. Maar nee, dit gezin spreekt thuis Engels en leven als Amerikanen. Ik zou het heel leuk vinden om de kindjes Nederlandse woorden en dingen te leren maar ik ben blij dat de “voertaal” Engels is.

Om eerlijk te zijn had ik het hele match proces heel anders verwacht, veel makkelijker. Omdat ik er zo van overtuigd was om in de zomer van 2015 naar Amerika te vertrekken, hebben ik er nooit bij stil gestaan dat het ook veel later zou kunnen zijn. Het matchen gaf me ook veel stress, een afwijzing is altijd vervelend en op een gegeven moment dacht ik, moet ik dit wel doen? Tuurlijk! Het wachten is het zeker waard. Bij de een gaat het sneller dan bij de ander. Met de steun van je familie en vrienden lukt alles je.

Op naar het volgende, mijn Amerikaanse visum!

XO -Iris