Hi,

De afgelopen week was een moeilijke en vermoeiende week. Hier in Amerika is natuurlijk ook veel te horen in het nieuws over de verschikkelijke aanslag(en) in Parijs. In mijn Washington D.C. class zaten meerdere meiden uit Frankrijk en daarbij ook eentje uit Parijs, zij was natuurlijk heel erg geschrokken en vooral bang dat haar familieleden, vrienden of kennissen gewond of zelf vermoord zouden zijn. Gelukkig was dit niet zo, maar als nog. Hoe ziek is het dat dit gebeurd, dat mensen zo zijn? Vandaag was mijn laatste les in Harlem, NYC en je merkte bij aankomst in NYC al meteen dat ook hier, kilometers van de aanslagen, veel meer "blauw" op straat is. Penn Station in Manhattan stond vol met gewapende militairen, politieagenten en K9-dogs die bommen en andere explosieven kunnen ruiken. Ondanks dat deze mensen en honden er zijn voor jouw veiligheid, voel je je toch een beetje onveilig. Wat als er inderdaad wat gebeurd? Wat als jij net op dat moment op de verkeerde plek bent.. Net voor de les appte ik even met mijn broer, hij schreef dat we nietnaar plaatsen waar veel mensen zijn moeten gaan en pas goed op. Gelukkig is er niks gebeurd, maar bij iedere sirene, schreeuw of ander "vreemd" geluid dat je hoort, kijk je toch even om.

Deze week heb ik echt het gevoel van heimwee gevoeld, en laat me je vertellen, het is verschrikkelijk. Ondanks dat ik met Irene en Monique leuke dingen doe hier in Westfield en omstreken, in je achterhoofd zit toch altijd dat rot gevoel. Ik heb lang nagedacht om tijdens mijn vakantiedagen met Kerstmis naar huis te vliegen voor de Kerst, maar aangezien de tickets erg duur zijn - zie ik daar vanaf. Ik ben ontzettend blij dat ik hier zo snel zo'n goede vriendinnen heb gevonden die mij om negen uur smorgens huilend binnenlaten, verhaal aanhoren en vervolgens weer opvrolijken. Mijn verdriet deze week komt ook vooral door veel te hoge verwachtingen van mijn au pair leven, Amerika en alles eromheen. William Shakespeare (of misschien was het wel een heel ander persoon, maar dit stond op Google) schreef ooit: Expectation is the root of all heartache. En het is waar, je hoge verwachtingen kunnen nooit verwezelijkt worden. Tips voor future au pairs, en ook voor mijzelf: verwacht niks, dan valt ook niks tegen.

Ik wil m'n blog niet te negatief maken. Het lijkt voor sommigen misschien alsof het hier verschrikkelijk is en ik alleen maar verdrietig ben, maar dat is niet zo. Het negatieve weegt altijd zwaarder dan het positieve. Al krijg je tien complimenten, dat ene negatieve puntje blijft in je hoofd hangen. Naast al het negatieve zijn er in de periode van mijn vorige blog en nu heel veel grappige en leuke dingen gebeurd.

Vorige week hoefde ik maar een halve week te werken. Van donderdagmorgen tot zondagavond had ik vrij! Helaas hadden m'n vriendinnen dat niet, maar ik kon wel lekker uitslapen! Op een van mijn vrije avonden ben ik met Monique naar Fiamma gegaan, een heerlijk Italiaans restaurant waar we voorlopig even niet kunnen komen hahaha. Het was super druk maar gelukkig was er nog een booth voor ons vrij. Na het bestellen van een voorgerecht en lasagna, kwam na een kwartier het voorgerecht. We hadden het nog geen 5 minuten op voordat het al werd opgehaald. Monique zei nog: "Let op, komen ze nu de rekening brengen." En ja hoor, nog geen vijf minuten later kwekte ze de rekening op ons tafeltje. Nadat we zeiden dat we nog niet eens gegeten hadden, heeft de ober zich meerdere malen verschuldigd. In Nederland drink je na het eten nog wat of blijf je toch zeker nog even zitten. Zodra je de laatste hap hier in je mond hebt gestoken, halen ze je bord op en gooien ze de rekening op je tafel. Het wordt ook niet gewaardeerd als je het halve glas cola dat je net gekregen hebt wilt opdrinken. Je wordt letterlijk het restaurant uitgekeken. Na het geven van veel te weinig tip hebben we besloten een tijdje niet naar Fiamma te gaan. Na het eten zou Monique bij mij een film komen kijken, maar ze was op de fiets. Ik vond het geen goed idee dat ze van downtown Westfield naar mij zou rijden dus ik zei rijdt naar je huis dan pik ik je daar op. Monique heeft namelijk een reputatie hier in Westfield wat betreft haar fietsmanieren. Ten eerste heeft ze geen licht op d'r fiets (hier zijn ook weinig tot geen straatlantaarns) en ten tweede rijdt ze nogal vaak een pile of leaves in. Hier vallen natuurlijk kei veel bladeren van de bomen af omdat het zo'n bosrijk gebied is. Die bladeren worden heel netjes bij elkaar geblazen maar nooit opgeruimd. De o zo grote wegen zijn nu zo breed als de Nederlandse wegen omdat 2/3e door de bladeren in beslag genomen worden. Maar enfin, dus Monique fietste naar huis en ik reed naast haar, toen er een auto aankwam moest ik wel doorrijden dus ik stond voor haar oprit en dacht wat hebben ze nou weer op de oprit gezet? Tot dat ik mijn flitser van mijn telefoon aan deed en zag dat het een gewond hert (deer) was. Ik wilde Mo waarschuwen maar ze kwam maar niet, dus probeerde ik het deer weg te jagen wat mislukte. Mo kwam kei hard van de berg afgefiets dus ik deed snel alle ramen van de auto open en riep; MO DEER DEER! DONT GO!! dus ze gleed bijna uit over alle bladeren en het heeft ons zeker 5 minuten geduurd voordat het deer eindelijk wegging. Herten zijn hier nogal een groot probleem.

Monique doet trouwens nog wel meerdere grappige dingen, zo ging ze laatst een appeltaart bakken. Ze had, zoals het Nederlandse pak zei, de oven op 180 graden celcius gezet. Echter is het in Amerika fahrenheit dus de appeltaart werd maar niet gaar. Na letterlijk uren in de oven te hebben gestaan was die eindelijk klaar. Ze vertelde Irene en mij in Starbucks dat de oven in haar huis zo slecht was, we vroegen haar op hoeveel graden ze hem gezet hard en begonnen kei hard te lachen toen ze het vertelde. We lagen echt dubbel.

Mijn andere vrije dagen hebben we ook goed besteed, op zaterdag zijn we gaan winkelen in Menlo Park Mall, gaan lunchen at the Cheesecake Factory en een heuze roadtrip gemaakt door Westfield. Als ik naar Dutch class van de kinderen rijd, zie ik altijd "Deserted Village" staan bij Watchung dus ik wilde daar graag naar toe. Na even gezocht te hebben waar het nou echt is kwamen we aan in het bos waar dus een ghost town is. Het was nogal creepy omdat de huizen kinda scary waren en ik had mijn bril niet op dus toen we naar binnen keken wist ik niet goed wat ik zag. Het was overigens niet allowed om naar binnen te kijken en op de porch te staan, maarja zo rebels zijn we wel! Daarnaast zijn we ook naar North Plainfield gegaan waar een kasteel stond. Tenminste dat dacht ik, maar het bleek een of ander oud ziekenhuis te zijn. Toen we de berg opreden waren we zo gefasineerd door de beelden naast de weg dat we niet zagen dat er letterlijk een meter van ons vandaan een super groot hert stond. We schrokken dus weer enorm en het hert denk ik ook.

Zondag zijn we naar de les in NYC gegaan en daarna gaan Ice Skaten in Bryant Park. Irene was ook naar NYC gekomen dus haar troffen we bij de Public Library. Het schaatsen was wel even pittig hoor, ik had het al lang niet meer gedaan en vond het maar sketchy. Van te voren moest ik op geheel Amerikaanse wijze een formulier teken waarin stond dat ik dit op eigen risico deed en niks gedekt werd door verzekeringen bla bla. Irene oftwel Sven Kramer liet ons even zien hoe we moesten schaatsen dus ik heb eigenlijk meer als een klein kind aan haar hand gehangen dan zelf geschaatst. Na het schaatsen zijn we naar BXL Bar gegaan, een Belgische bar waar je ook bitterballen en frikandellen (ew) kon krijgen. Monique begon serieus bijna te huilen toen ze vertelde dat de frikandellen op waren. Te grappig. Helaas was het erg overpriced en natuurlijk noooooit zo goed als in Belgie, maar we hebben een super leuke avond gehad.

Onder elkaar praten we altijd Nederlands met hier en daar een Engels woord of zelfs complete zin omdat je het in het Nederlands even niet meer weet. Toen we laatst met z'n drieen in Target (m'n ultieme lievelingswinkel) liepen om even een Snapple te kopen sprak een man ons aan met Gutentag. Onze eerste reactie was om gutentag terug te zeggen, maar daarna dachten we hey hallo wij zijn geen Duitsers!! Dus toen zeiden we dat we Nederlands zijn en zei hij meteen oh au pairs zeker! Amerika is een zeer sociaal land en mensen spreken je overal aan. Misschien zijn ze meer nieuwschierig dan sociaal, kan ook. Tevens word mij vaak gevraagd "hoe oud zijn je kinderen?" "zitten ze qua zwemmen op hetzelfde niveau?" "houden jouw kinderen ook zoveel van ..." etc. Als de kinderen inderdaad van mij zouden zijn, zou ik op mijn 13e moeder moeten zijn geworden. Ohja, en de klaarover die altijd bij het zebrapad op weg naar school staat zei ook een keer tegen Z. "wait for mommy" toen ik nog niet bij het zebrapad was gearriveerd. Heel raar eigenlijk.

Ik ga een beetje van hot naar her met mijn verhaal merk ik, maar dat komt omdat er zoveel gebeurd en ik eigenlijk te weinig updates op mijn blog zet. Sorrryyyy.

Gisteren ben ik met Monique nog een aantal dingen gaan doen. Eerst gingen we naar Starbucks, obviously! Op weg naar de uitgang/auto zag ik tien dollar liggen naast een stel tieners. Ik ging met mijn voet erop staan en sleepte die vervolgens een meter verder om het op te pakken. Ik schaam me nu eigenlijk wel een beetje ervoor maar ik heb nu wel tien dollar meer!! We reden vervolgens naar Bank of America om (nog meer!) geld te pinnen. Die luie Amerikanen zijn zo lui dat ze een Drive-Thru ATM (pinautomaat) bedacht hebben. Dus we gingen samen voor het eerst de Drive-Thru in met Monique's mini-van. Ik moest ook pinnen dus zei tegen Monique, als je nou een beetje doorrijdt, dan kan ik vanuit de achterbank pinnen. De hilariteit was natuurlijk weer groot want ik moest over de stoelen heel kruipen om aan het raampje te komen en zo het geld te pakken. Al lachend zijn we doorgereden naar Olive Garden op Route 22 om daar te gaan eten. Onze ober heette Eddie wat dus al meteen weer een reden was om Monique aan te kijken aangezien ze verliefd is op Ed Sheeran. Vervolgens was het voorgerecht een volwaardige maaltijd voor twee personen. Eddie zei dat de mushrooms die Mo besteld had het beste voorgerecht had wat ze verkochten. Eindstand, waren niet lekker. Toen zei hij bij het bestellen van een toetje dat de chocoladesaus die erbij zat zijn favoriet was. Eindstand, was gewoon chocoladesaus, niet speciaal. Conclusie: Eddie heeft geen smaak.

Ik ben nu al een uur bezig om dit verhaal te schrijven en merk nu pas hoe moe ik eigenlijk ben. We hebben vandaag Central Parc van Uptown naar Downtown gelopen, wat ongeveer gelijk staat aan zeven kilometer (!). Ik zie op de stappenteller op mijn telefoon dat ik vandaag 18000 stappen gezet heb en 8.02 miles gelopen heb (bijna 13 kilometer) wat eigenlijk meevalt voor een dagje NYC.

Eigenlijk mag ik van geluk spreken, ik kan ieder weekend naar New York City, alle vette dingen daar bekijken en genieten van alle chaos gaande in "the Big Apple". Ik mag van geluk spreken dat ik zo'n groot support system heb niet alleen hier maar vooral thuis in Nederland. De eerste stap is het moeilijkst, en die eerste stap begon vooral het moment dat ik de douane door liep, maar ook nu, de eerste maanden, zet ik hem nog steeds.

Veel liefs uit the States!

XO - Iris