Het is eigenlijk raar om te denken dat ik 2,5 maanden geleden mij zorgen maakten over dingen als: of ik de weg wel zou vinden, wel vriendinnen zou krijgen en of ik me wel thuis zou voelen in de U.S.. Niet wetende dat die drie dingen juist het makkelijkst waren de afgelopen maanden. Met dank aan een navigatie in mijn auto kwam ik overal gedurende de eerste weken, naar mate de tijd vorderde wist ik overal zelf te komen. Vriendinnen had ik al gauw, Monique kende ik al uit Nederland en ik rolde eigenlijk de vriendengroep in. Naast Monique en Irene heb ik natuurlijk Manon leren kennen waarmee ik binnenkort wat kan afspreken in Nederland, maar ook andere meiden van all over te world. Wat betreft het thuis voelen in de U.S., dat is ook zeer zeker gelukt. Ik klaag misschien vaker over Amerika, lees de slechte wegen, asociaal rijgedrag etc., maar Amerika is een super leuk land. Er is overal wel wat te doen, de reismogelijkheden zijn oneindig (letterlijk!) en de mensen zijn erg aardig - of het nou gemeend is of niet. Het komt nu wel heel dichtbij, mijn vertrek. Nu ik dit typ, met tranen in mijn ogen, vind ik het verschrikkelijk om dit land te verlaten. Amerika zal denk ik altijd als een soort thuis aanvoelen.

Vrijdag 4 december was mijn laatste werkdag. Gedurende onze vrije tijd hebben Monique en ik mijn koffers overgebracht naar haar huis, waar ik tot vandaag gelogeerd heb. Waar ik ontzettend dankbaar voor ben!! Doei zeggen tegen de kindjes was toch wel moeilijk, ik had voor beide een Kerstcadeau gekocht die ik na het avondeten gegeven heb. De vader heeft mij daarna naar Monique gebracht.

Bij Mo hebben we met haar hostkids de enorme kerstboom opgezet. Het is een echte Amerikaanse boom - extremely big. Zaterdag zijn we met z’n tweetjes nog naar NYC gegaan waar ik nog graag even naar toe wilde. We hebben de ferry van Manhattan naar Staten Island genomen. Deze ferry komt langs het Vrijheidsbeeld oftewel Statue of Liberty. In Staten Island hebben we wat gegeten en daarna de ferry terug naar Manhattan genomen. Ons plan was nog een keertje bij Forever 21 in de Photo Booth te gaan omdat ze daar zo’n leuke foto’s maken (met dank aan je eigen poses obvi!). Maar Forever 21 is located on Times Square - waar het dus tourist galore is. Waarom maken ze niet een voetpad voor toeristen en “locals”? Dus we zigzagde onze weg door de toeristen en schoten F21 in. De foto’s zijn natuurlijk enig geworden en ik heb ook nog leuke kettingen en oorbellen gekocht. Ook hebben we de enorme kerstballen en kerstlampjes op Fifth Ave bewonderd en de famous Rockefeller Christmas Tree. We zijn rond 4PM de trein terug naar Westfield genomen om samen met Irene bij Fiamma een hapje te gaan eten en daarna door naar The Office. Nou gingen we natuurlijk niet echt naar een kantoor maar naar een bar - i kid you not. Martyna, een van onze friends, was afgelopen week jarig en had ons uitgenodigd dat zaterdag te komen vieren in The Office. Na een super leuke avond moesten Monique en ik nog naar huis fietsen, geloof me het was me even een ritje. We hadden wat drankjes op en reden zonder licht (want daar doen ze hier niet aan) naar haar huis toen de politie ineens uit een straat kwam gereden, gelukkig zagen ze ons niet! De meerdere heuvels en bergen die me op moesten maakten het er niet veel leuker op maar Monique zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Ach ja.. Van je vrienden moet je het hebben.

Zondag was mijn laatste cluster meeting en zijn we met (bijna) alle au pairs gaan zingen in een bejaardentehuis. We hadden van onze local coordinator een blad gekregen met allerlei Engelstalige Kerst- en Hannukah liedjes en we mochten zelfs een Nederlandse solo performen met z’n drieën. Na de cluster meeting ben ik terug gegaan naar Mo haar huis omdat ik mijn koffer nog moest inpakken. Zij die mij kennen, weten dat ik altijd overpack, dus nu ook! Toen ik mijn koffers in Scotch Plains inpakte, had ik 2 koffers, 1 trolley en 5 grote tassen vol met kleding, schoenen, andere tassen en nog meer onzin wat ik meegenomen had en ook weer mee terug wilde nemen. Voordat Mo mijn spullen kwam ophalen heb ik het gereduceerd naar 2 koffers, 1 trolley, 2 grote tassen en 1 plastic zak gevuld met allerlei toiletspullen die Mo nu heeft. Uiteindelijk paste het allemaal en zat ik met de grote koffers op een mooi getal van 42 kilo in totaal - had nog wat bij gemogen dus.

Zondagavond zijn we met z’n drieën gaan eten bij Olive Garden waar de service fenomenaal was - ahum - en daarna doorgegaan naar Let’s Yo om een froyo te eten. Allemaal onder het mom van nu ik er toch nog ben.

Vandaag onder andere mijn Amerikaanse bankrekening gesloten, tickets geprint, taxi geregeld en Monique’s kinderen van het huiswerk afgehouden. In Starbucks afscheid genomen van Martyna en daarna bij Irene thuis van haar - erg vreemd. Je kent elkaar pas zo kort met je hebt toch wel een hechte band en kent elkaar al heel erg goed. Inside jokes zijn er meer dan genoeg en we praten over de vreemdste dingen.

Om 4PM kwam mijn taxi mij ophalen, ook het afscheid van Monique was rot, vooral omdat ik weet dat Irene eind januari naar Argentinië vertrekt en Monique dan “alleen” is. Ik was graag voor haar gebleven, maar helaas. Eenmaal op Newark International drong het tot me door, ik vertrek weer.. Ik zag de zon ondergaan, een prachtig gezicht hier in Amerika. De zonsondergang ziet er zo anders uit hier dan in Nederland, ondanks dat het gewoon dezelfde zon is natuurlijk. Mijn broer vertelde mij ooit dat als je iets heel moois ziet of meemaakt, je een mentale foto moet maken in plaats van een foto op je iPhone. Dus ik ben even gestopt en heb een minuut uit het raam gekeken. Het plaatje zal ik hopelijk altijd onthouden.

Nu ik dit schrijf is het 7.32PM, mijn vlucht zou over 8 minuten vertrekken maar due to bad weather in IJsland (waar mijn connecting flight is), vertrekken we het komende uur nog niet. Er is geen WiFi meer want mijn 30 minutes of free WiFi heb ik natuurlijk al d’r doorheen. Hopelijk kan ik ergens een WiFi connection vinden om het thuisfront te waarschuwen dat het misschien (veel) later wordt.

Al met al was het een ontzettend mooie tijd waarin ik mijzelf beter heb leren kennen, angsten en slechte eigenschappen heb overwonnen, nieuwe vrienden heb gemaakt en weer een klein stukje meer van de wereld heb mogen ontdekken.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: iedereen, thuis of hier in Amerika, super bedankt voor alle lieve comments, berichten, kaartjes, pakketjes en vooral steun als het nodig was.

America, this is not a goodbye - it’s a see you later.

XO - Iris