Afscheid

Hi!

Wat gaat de tijd snel! Morgen vlieg ik al naar New York! De afgelopen maand stond volledig in het teken van afscheidsfeestjes, etentjes en allerlei andere leuke dingen.

Het afscheidsfeest bij mijn vader werd in een heus Amerikaans thema gevierd, borden, servetten, prikkertjes, noem het maar op overal stond een Amerikaanse vlag op.

Mijn andere afscheidfeest was ook ontzettend gezellig. Iedereen had zoveel moeite gedaan voor een leuk en origineel cadeau. Ik ben zo blij dat ik zulke lieve en leuke mensen in mijn leven heb. Laatst las ik een quote die zei "How lucky am I, to have something that makes saying goodbye so hard." en het is ook nog meer dan waar. Hoe blij ik ook ben dat ik eindelijk (!) mijn droom mag verwezenlijken, ergens voelt het toch heel raar. Een jaar lang zonder de mensen met wie je het meeste optrekt, zonder je veilige omgeving en zonder alles wat je kent.

Vandaag maar een kort berichtje, want ik heb nog vanalles te doen!! Mijn volgende blog zal in New York City zijn! Wil je op de hoogte blijven van al mijn avonturen en een mailtje ontvangen wanneer ik een nieuw verhaal plaats? Vul dan je e-mailadres in de rechter kolom in!

XO

Amerikaanse Consulaat

Hi!

Vandaag, woensdag 2 september, had ik om 09.30 uur een afspraak bij het Amerikaanse Consulaat op het Museumplein in Amsterdam. Aangezien ik in het zuiden van Nederland woon, moest ik al vroeg opstaan om op tijd aanwezig te zijn.

Ik heb van allerlei horrorverhalen gehoord over het lange wachten bij het consulaat maar hier heb ik absoluut geen last van gehad. Met al mijn papieren in de hand (voor het eerst in mijn leven gescheiden van mijn geliefde iPhone) ging ik in de rij staan bij de beveiliging. Je moet door een soort intercom het tijdstip van je afspraak zeggen en of je een telefoon of andere apparatuur bij je hebt en vervolgens word je binnengelaten. Ik had verwacht dat ze me allerlei vragen zouden gaan stellen over het gezin, waar ik kom te wonen en wat ik allemaal wil gaan doen, maar in tegenstelling tot dat vroeg de beste man achter het raampje naar welke staat ik ga. "New Jersey." "Oh vind je Bon Jovi en Bruce Springsteen leuk?" "Ja, die ken ik beide!" "Nou, dan ga je een super tijd tegenmoet, je aanvraag is goedgekeurd en je krijgt hem over drie dagen in de bus." Alles bij elkaar duurde het denk ik een klein uurtje.

Ongeveer een week of twee geleden heb ik met de oude au pair van het gezin en de oma van de kindjes afgesproken. Het was een super gezellige dag en het leek alsof we elkaar al veel langer kende dan net een paar uurtjes. De oude au pair heeft mij super veel dingen verteld die ik wel of niet moest doen, hoe dingen werken en hoe zij alles ervaren heeft. Ik heb alleen maar goede verhalen gehoord en dat geeft mij zo'n goed gevoel!

Nog 19 dagen voordat ik vertrek naar "The Land of the Free", and I could not be more exited about it!!

XO

Update!

"Twee dagen later hadden we weer een gesprek dat ook erg goed verliep. Ze vertelde me dat ze dit weekend alles met haar man gaat bespreken. Dus ik hoop volgende week goed nieuwe te horen!!
Stay tuned!"

Zo eindigde mijn vorige blog. Helaas is het met dit gezin niks geworden.. Ze kozen iemand die Psychologie gestudeerd had, ik vond het natuurlijk super erg. In de tussenperiode heb ik veel contact gehad met andere gezinnen. De een leuker dan de ander, maar de perfecte match zat er helaas nooit bij.. Ik ken nog vier andere lieve meiden die ook als au pair naar Amerika wilde, samen besproken we heel veel in onze groepschat en we hebben zelfs een keertje afgesproken in Amsterdam. Kei gezellig natuurlijk. Zij hadden allemaal al snel een match. Ze vertelde dat ze naar het consulaat in Amsterdam moesten, dat ze hun tickets binnen hadden of dat hun host kindjes hun onverwachts opbelde. Ik vond het geweldig voor ze en gun alle vier het allerbeste, maar voor mij was het lastig, ik had namelijk nog steeds niemand.

Totdat ik twee weken geleden weer een match had met een gezin uit Seattle, Washington. Het eerste Skype gesprek ging goed en ik wilde graag nog een ander gesprek om ook hun zoontje te leren kennen. Ze hebben mij een week laten wachten, ik kreeg geen respons op mijn mail(s) en een nieuwe afspraak is nooit gemaakt. Uiteindelijk kreeg ik bericht dat ze helemaal geen au pair meer wilde en zetten mij daarna weer off view. Zo vervelend, daar wacht je dan twee weken op..

Maar genoeg met dat negatieve! De dag dat ik off view ging bij het gezin uit Seattle, kwam ik on view bij een ander gezin, ik was zo blij dat ik zo snel een nieuw gezin had. Maar voordat ik alles kon lezen en erop kon reageren stond ik alweer off view.
Maar goed ook want 3 uur later stond ik on view bij een geweldig gezin. Zoals veel gezinnen waar ik contact mee had wonen ze in New Jersey. Het gezin bestaat uit een Nederlandse vader, Turkse moeder, een dochtertje van bijna 8 en een zoontje van bijna 4. Ze deden mij zo erg een familievrienden van mij denken (Iman, shoutout to you!) waardoor ik eigenlijk al wist dat we een super match zouden zijn. Het eerste Skype gesprek ging super goed, heel informeel, warm en open. Ik had er een super gevoel bij! Vandaag hadden we weer een Skype gesprek, ze hebben mij hun huis laten zien, ik heb met de kindjes gepraat en ik heb ze aan mijn moeder voorgesteld. Na ongeveer 45 minuten gepraat te hebben vroegen ze mij hoe ik hoop dat dit af loopt en wat ik graag als “next step” zou zien. Ik vertelde ze dat ik het geweldig zou vinden om bij hun te mogen wonen en hun au pair te mogen zijn. Ik wist dat ze met nog een meisje contact hadden waardoor ik het volgende absoluut niet verwacht had, ze vroegen me of ik hun au pair wilde worden! Ik wist niet hoe ik moest reageren en ik was een beetje in shock. Ik bedankte ze natuurlijk meerderen malen en zei dat ik dat heel graag wilde! Wauw, ik heb nu eindelijk een match! Dit gezin is eigenlijk precies het gezin dat ik voor ogen had, ze zijn open, gezellig, lieve mensen en hebben jonge kindjes.

Eerder schreef ik dat ik een Nederlands gezin afgewezen heb omdat ze Nederlands waren en hun kinderen Nederlands wilde opvoeden. Je zou denken, dat is wel hypocriet aangezien je nu ook bij een (half)Nederlands gezin terecht komt. Maar nee, dit gezin spreekt thuis Engels en leven als Amerikanen. Ik zou het heel leuk vinden om de kindjes Nederlandse woorden en dingen te leren maar ik ben blij dat de “voertaal” Engels is.

Om eerlijk te zijn had ik het hele match proces heel anders verwacht, veel makkelijker. Omdat ik er zo van overtuigd was om in de zomer van 2015 naar Amerika te vertrekken, hebben ik er nooit bij stil gestaan dat het ook veel later zou kunnen zijn. Het matchen gaf me ook veel stress, een afwijzing is altijd vervelend en op een gegeven moment dacht ik, moet ik dit wel doen? Tuurlijk! Het wachten is het zeker waard. Bij de een gaat het sneller dan bij de ander. Met de steun van je familie en vrienden lukt alles je.

Op naar het volgende, mijn Amerikaanse visum!

XO -Iris

On view

Hey!

Welkom!

Welkom op mijn blog!

Zoals mijn vrienden en familie weten is het altijd al een droom van mij geweest om in Amerika te wonen. En dat gaat nu hopelijk echt gebeuren! Ik ben namelijk vandaag aangenomen voor het Au Pair programma van Travel Active!

Voor degene die mij niet kennen, mijn naam is Iris Dols en ik ben momenteel 19 jaar oud. Ik loop op het moment 4 dagen in de week stage bij een internationaal bedrijf als directiesecretaresse en ben vrijwel klaar met alle examens. Begin juli hoop ik mijn diploma in ontvangst te kunnen nemen, ik kan niet wachten want ik ben klaar voor een nieuw avontuur!

Door middel van mijn blog wil ik jullie op de hoogte te houden van alles wat ik op de weg naar Amerika meemaak, van intake, tot Skypegesprekken met families etc., maar hopelijk ook wanneer ik er eindelijk ben! Exciting!
Viade kaartweet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je inhet profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter – vragen mogen ook altijd gesteld worden!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Iris