Hometown Glory Part 2

Hellooo!

It's been a good two weeks since I've returned to ons kleine kikkerlandje. Super leuk om al m'n familieleden en vrienden weer te zien - maar de jetlag is nog steeds killing me!

In m'n vorige blog schreef ik dat ik vertraging had vanwege het slechte weer. Wat ik op dat moment niet wist, was dat er boven Reykjavik een super erge storm of orkaan was. Toevallig moest ik daar heen dus vandaar de vertraging. Na anderhalf uur vertraging kon ik eindelijk boarden. Ik had de hele rij stoelen voor mezelf omdat er zo weinig mensen aan boord waren. Lekker!! Rond negen uur vertrokken we dan eindelijk. Tijdens het taxien ging er zoveel door me heen, alles van het moment dat ik in September de taxi uitstapte en het prachtige New York voor het eerst zag, tot het moment dat ik bij Monique de taxi weer instapte om terug naar huis te gaan. Tijdens het opstijgen heb ik gehuild als een klein kind met Taylor Swift's Wildest Dreams in m'n oren. Prachtig om New York City met al haar lichtjes van bovenaf te bewonderen, maar wat waren de omstandigheden rot. Het zelfde gebeurde tijdens het landen in Amsterdam. De man naast mij moest vast gedacht hebben, wat is er met haar aan de hand?

Nog geen 10 minuten na de landing merkte ik al de eerste verschillen. Toiletten zijn hier 100% prive, je ziet niemand zitten zoals in Amerika. Amerikaanse toiletten hebben namelijk een kier van minstens 2 cm aan beide kanten.
Bij aankomst bij de bagage zag ik mijn vader al staan door de glazen wand. Even op m'n koffers gewacht en snel door naar de welbekende Delftse kussende poppetjes die afgebeeld staan op de deuren. Natuurlijk een emotioneel moment om elkaar weer te zien, maar ook heel vertrouwd. Het was ook "maar" tweeenhalve maand.

In het weekend zou ik samen met mijn moeder en zus gaan eten bij ons vaste lunchrestaurant in de stad. Toen mijn zus mij een half uur voordat we hadden afgesproken appte dat ze klaar was, vond ik het erg raar. Ze is namelijk altijd te laat. Vervolgens komt mijn moeder in een halve gala outfit mijn kamer binnen, op dat moment had ik eigenlijk al kunnen weten dat er iets gaande was. Maarja ik ging gewoon door met me opmaken en vertrok niet veel later naar mijn zus om haar op te halen. Omdat het regende wilde ik niet de auto uit en ging mijn moeder alleen naar binnen om mijn zus te halen. Ze vroeg nog meerdere keren of ik "niet even de kerstboom wilde bewonderen", maar die had ik de dag van te voren al gezien dus why would I? Wat ik niet wist, was dat er allemaal vrienden en familieleden binnenzaten met high-tea als verrassing voor mij! Uiteindelijk heeft mijn zus mij met een smoes naar binnen gekregen en was ik natuurlijk super verrast!! Heel erg lief van haar en haar vriend om dit voor mij te organiseren.
Afgelopen week ging ik met vriendinnen van m'n opleiding lunchen, ze zouden me ophalen op het station. Toen ik ze zag komen aanrijden liep ik naar de auto toe. Het was super leuk dat ze meteen de auto afzetten en beide naar buiten rende om me te omhelzen. Ookal ben ik maar kort weggeweest, ik heb veel verhalen gemist en vooral iedereen gemist.

Natuurlijk denk ik nog vaak terug aan Amerika. Ik vertel mensen graag over mijn ervaringen en hoe leuk Amerika is. Ik denk ook nog vaak aan de kindjes, ik zag vandaag tijdens het winkelen in de stad een super grote set Pokemonkaarten en moest meteen aan Z. denken. Ze was helemaal weg van Pokemonkaarten en vroeg dan ook vaak of ik het ook zo leuk vond als zij en of ik er met haar mee wilde spelen. We begrepen beide geen bal van het kaartspel en deden dan ook maar wat. En natuurlijk denk ik nog super vaak aan Irene en Monique, gelukkig mocht ik in de "Westfield's Finest Girls" en "Dutchies" groepsapps blijven en hebben dus nog bijna dagelijks contact.

Zoals ik in het begin al schreef, jetlag is killing me. Ik begrijp nu waarom m'n broer altijd zoveel slaapt. Hij, als piloot, heeft dit gevoel continue. Sinds ik in Nederland ben ben ik op z'n vroegst om 02.30 uur gaan slapen en op z'n laatst 06.30 smorgens (nee ik was die nacht niet uitgegaan). Je komt gewoon niet in slaap en bent klaar wakker. Ik probeer nu laat te gaan slapen en vroeg op te staan zodat ik steeds minder laat hoef te gaan slapen. Komt goed!

For now wens ik jullie hele fijne feestdagen en alvast een super vet, gezond en vooral onvergetelijk 2016! Ik hoop dat 2016 mij veel goeds brengt en vooraal een leuke baan want daar ben ik nu hard naar opzoek! :)

XOXO

Hometown Glory

Het is moeilijk te uiten wat ik op dit moment voel. Aan de ene kant ben ik ontzettend blij over een aantal uur mijn familie weer in de armen te kunnen sluiten maar het was ontzettend moeilijk mijn vriendinnen gedag te zeggen. Ik weet zeker dat we elkaar heel gauw weer zijn, maar toch. De afgelopen 2,5 maanden heb ik ze bijna iedere dag gezien, zijn we op leuke tripjes geweest en hebben we super leuke dingen gedaan. Dat valt nu allemaal weer weg.

Washington, American Thanksgiving and Update

HI!

Op 21 en 22 november ben ik samen met Manon en Monique naar Washington DC geweest. Na drie zondagen in een klaslokaal Harlem, NYC te hebben gespendeerd, was het dan eindelijk tijd voor onze trip! Ondanks dat we er veel zin in hadden, waren we toch wel een klein beetje bang. Na de aanslagen in Parijs zijn NYC en DC ook "bedreigd". Nou hadden Mo en ik de dagen voor vertrek allebei een droom over aanslagen dus we zagen het niet echt zitten. Maar je leest het, we leven nog. Iets voor zeven uur smorgen vertrokken we naar NYC om daar op de bus te stappen. Op Penn Station werd eerst nog even een te duur broodje (acht dollar) gekocht - wanneer Manon Monique belt met de vraag of ze voor ons allemaal wat Starbucks moet gaan halen, vond Monique dat ze wel erg dichtbij klonk. Ze draait zich om en ziet net voor de winkel Manon staan, goede timing dus! Nu snel even jaywalken naar de bus (jaywalken betekend dat je de weg gewoon oversteekt - rebels! - zonder dat er een zebrapad of stoplicht is, wij import Amerikanen kennen NYC nu wel en weten hoe het verkeer werkt). Monique was natuurlijk ontzettend opgelucht dat ze in deze bus wél mocht praten, want op de terugweg vanuit Boston werd haar vriendelijk verzocht stil te zijn. Na een uurtje of 4(?) kwamen we aan in DC, waar we eerst gingen lunchen @ Union Station. Hieronder even snel drie korte facts about DC:

- D.C. staat voor District of Columbia - vernoemd naar Christopher Columbus

- D.C. is geen staat noch stad, het is een Federal District

- D.C. grenst zowel aan de staat Virginia als aan Maryland

Na de lunch moesten we terug de bus in voor de tour. De bus bracht ons overal naar toe, van het Witte Huis naar the Capitol en alle Memorials, geloof me: DC has a lotttt of Memorials. Tijdens de busreis vertelde de tourguide verschillende verhalen en facts. Een van de verhalen vond ik erg interessant. Het ging over Lincoln en John F. Kennedy. Gedurende mijn classes hadden we het veel over (onder andere) JFK en zijn broer RFK - who was also running for President. Het verhaal dat de tourguide vertelde ging over de overeenkomsten van JFK en Lincoln.

- Abraham Lincoln (A.L.) was elected to Congress in 1846 en JFK in 1946

- A.L. werd benoemd tot President in 1860 en JFK in 1960

- Beide heren hun achternaam bevat zeven letters

- Beide waren zeer concerned over de Civil Rights

- Zowel JFK als A.L. hebben kinderen verloren tijdens hun presidentschap

- Beide zijn op een vrijdag neergeschoten, en ook beide in hun hoofd

- De naam van Lincoln zijn secretary was Kennedy, die hem waarschuwde niet het theater in te gaan. De naam van Kennedy zijn secretary was Lincoln, en deze persoon waarschuwde hem om niet naar Dallas te gaan.

- De opvolgende Presidenten droegen dezelfde achternaam: Johnson -Andrew Johnson was geboren in 1808 en Lyndon Johnson in 1908

- Beide zijn door iemand from the South vermoord, de een geboren 1839 en de ander in 1939.

- Beide gingen door het leven met drie namen, die bijelkaar uit vijftien letters bestonden - John Wilkes Booth en Lee Harvey Oswald

- Booth schoot A.L. neer in een theater en vluchtte naar een warenhuis terwijl Oswald JFK neerschoot vanuit een warenhuis en vluchtte naar een theater.

- Vóórdat de verdachten aan hun trial beginnen, zijn ze vermoord.

Zijn dan overeenkomsten or nah? Vond het zelf erg interessant, het lijkt net een conspiracy.

Na de tour werden we naar ons hotel in Arlington gebracht. We hebben ons snel even opgefrist en zijn naar de naastgelegen mall gelopen, want ja, underage!!! Hier hebben we natuuuuurlijk bij Panera gegeten en daarna zagen we in the corner of our eyes een photobooth staan dus je kunt wel begrijpen dat we daar even wat geld ingegooid hebben. Eenmaal weer in het hotel hebben we een film gekeken en nog veel gepraat. Omdat we met z'n tweetjes in een eenpersoonbed moesten slapen, was de nachtrust beperkt en lag Monique continue op m'n haar.
De volgende morgen zijn we lekker vroeg opgestaan zodat we ons konden klaarmaken voor nog een tour door DC. Eerst zijn we gaan eten bij IHOP - International House of Pancakes. Helaas was het erg druk waardoor we bijna de bus miste. Vervolgens dus weer lekker illegaal gejaywalked naar de bus en door naar Arlington Cemetary! Dit is een van de 139 nationale begraafplaatsen in de US die momenteel al sinds 1864 ingebruik is. Er liggen ongeveer 400.000 personen begraven, most of them were serving the country. De meest bekende personen die hier begraven liggen zijn JFK, zijn vrouw Jacky O., de twee kinderen die zij in het Witte Huis verloren hebben en broer RFK. Dagelijks zijn er meer dan 15 begrafenissen. We wilde graag de wisseling van de wacht zien. De wisseling vond plaats bij "the Tomb of the Unknown Soldier" die al sinds 1937 continue bewaakt wordt. De enige keer dat dit niet gebeurde, was toen ze de Cemetary moesten sluiten vanwege Hurrican Sandy in 2012. Als je dit Googled, zie je dat ze ondanks de heftige regen, toch nog heen en weer lopen langs the Tomb. De wisseling was erg strikt, de oude en nieuwe wacht liepen op de seconde en milimeter hetzelfde wat erg indrukwekkend was.

Na the Cemetary bracht de bus ons naar downtown DC, waar alle musea zijn. We zijn snel wat souveniertjes gaan kopen en daarna gaan lunchen. We waren erg moe en besloten terug te gaan naar de bus maar helaas was de deur gesloten dus konden we er niet in.. We besloten in het Air and Space Museum (Smithsonian) even naar het toilet te gaan, mits we binnen zouden komen zonder te betalen. Nadat we door een metal detector moesten, stonden we in een keer midden in het museum. Mijn tante had me eerder verteld dat de meeste musea in DC gratis zijn maar dit was me even ontschoten. Dus we hebben nog een uur in het museum rondgelopen voordat we weer richting NYC gingen.

Terug in NYC moesten we helaas afscheid nemen van Manon, ze vertrok die maandag weer terug naar Nederland.. Maar we hebben afgesproken dat we, als we eenmaal allemaal weer in NL zijn, dat we wat gaan afspreken met iedereen. Leuk vooruitzicht.

De week na DC was erg kort aangezien het Thanksgiving week was. Monique en Irene heb ik dus maar weinig gezien de afgelopen week, which is very sad. Thanksgiving viel op donderdag en dat betekende dat ik donderdag en vrijdag vrij had. Whoohoooo. Donderdag heb ik samen met de familie, vrienden en andere familieleden Thanksgiving gevierd met een heuze kalkoen! Het was een echt Amerikaanse dag! De dag erna was Black Friday, en ohhhh America goes wild! Voor degene die het niet kennen, dit is Black Friday in de realiteit: je wordt helemaal gek gemaakt dat er zogenaam mega veel korting op álles wordt gegeven, maar in reality hebben bijvoorbeeld de eerste 100 mensen die bij Target een TV kopen, 50% korting. Dus zeer teleurgesteld liepen we door de mall - toen ik "afgeprijsde" witte All-Stars zag staan. Ze waren "maar" $49,99 en ik dacht ik sla mijn slag! Snel mijn maat gevonden en door naar de kassa. Toen ik Irene later vertelde van mijn mega deal, vertelde ze mij dat de schoenen altijd $49,99 kosten en ik gewoon bezeikt was, hahaha. Achja, nu heb ik wel weer een mooi paar spierwitte - en in Nederland kosten ze 70 euro! Uiteindelijk was het dus toch wel een deal! Nadat we het wel gezien hadden in the mall, moesten we weer naar huis toe rijden. Het ritje van Scotch Plains naar The Mills Mall in Elizabeth duurt normaal 20 minuten maar nu 1,5 uur. Het duurde serieus één uur om van de parkeerplaats af te komen! Later die avond ben ik met Irene wat gaan eten, naar Victoria Secret geweest waar ik een extreem goede parfum Black Friday deal gescored heb en daarna naar de nieuwe Hunger Games: Mockingjay part II film gegaan. In Amerika krijg je een stoel aangewezeg en helaas zaten we helemaal vooraan, maar dat mag de pret niet drukken. Irene zat helemaal in de film en durfde een aantal keren niet te kijken omdat ze de spanning niet meer aan kon.

Gisteren hebben we clustermeeting gehad en hebben we met z'n alle koekjes gebakken bij onze local coordinator thuis. Irene had van haar moeder een kilozak pepernoten gekregen dus natuurlijk hebben we die even geplunderd.

Ik zit nu tien weken in Amerika en helaas zal ik binnenkort the Land of the Free verlaten. Wanneer is nog onbekend, maar wel binnen nu en 14 dagen.
Ik vind het verschrikkelijk om Monique en Irene achter te laten en niet meer alle leuke dingen te doen hier, winkels af te gaan en tripjes te boeken. Helaas werkt het niet goed met het gezin wat heimwee veroorzaakt. Een au pair match vinden is denk ik een beetje als internetdaten. Op het profiel ziet alles er erg leuk uit en lijkt het fantastisch, maar als je elkaar dan eenmaal ontmoet blijken dingen anders te zijn. Het is erg jammer en de beslissing om niet in rematch te gaan maar naar huis was super moeilijk. Misschien dat ik er over een maand of zelfs een week spijt van heb, maar so be it. Ik mag trots zijn op wat ik in deze korte 10 weken geleerd, gedaan en overwonnen heb. Ik heb ondanks een aantal negatieve ervaringen ook veel positieve dingen meegemaakt zoals bijvoorbeeld de opgebouwen band met de kindjes en de insidejokes die we samen hebben. Nog iets is zeker, ik heb er 3 hele goede nieuwe vriendinnen bij.
In Amerika kom ik zeker nog wel, daar maak ik mij absoluut geen zorgen om. Hopelijk kan ik Monique in het voorjaar van 2016 gaan opzoeken en samen weer wat kattekwaad uithalen. Irene vertrekt in januari/februari naar Argentinië - dus daar hebben we ook een vakantieadresje! :)

Nu zie ik het misschien als een gefaald iets, iets dat ik niet heb afgemaakt. Maar zoals zangeres Rihanna ooit op haar sleutelbeen heeft laten tattooeren, "never a failure, always a lesson".

XO - Iris

Verschillen Nederland - USA

Er zijn heel wat verschillen wat betreft America en Nederland/Europa. Het is nu eind November en ik bibber vaak als ik op de fiets van huis naar school rijd. Het begint steeds kouder te worden maar dat lijkt (de meeste) Amerikanen niks te doen. Terwijl ik in mijn winterjas, sjaal, UGGs en handschoenen op het bankje van de speelplaats zit, rennen er kinderen in korte mouwen en rokjes voorbij. Hoe kunnen ze niet ziek worden? Waarschijnlijk door de vele flu shots die je hier in bijna iedere winkel/apotheek kunt krijgen. Als ik Z. smorgens vraag of ze zeker weet dat ze haar fleece vest niet onder haar bodywarmer wilt geeft ze duidelijk aan dat dit "veel te warm is" en dat "het helemaal niet koud is buiten". Zo kwam ze een week of twee geleden de school uit met alleen d'r hempje en bodywarmer - en vervolgens ook zo door de kou naar huis willen fietsen. Ik ril nog steeds als ik er aan denk.

Misschien is dit hoe de Amerikanen zich klaar maken voor de strenge winters. Ik heb gehoord dat het hier min twintig graden kan worden en er weken lang sneeuw ligt. Iemand vertelde me dat ze vijf passen buiten zetten in de ondraaglijke kou en haar vingers toen al niet meer kon bewegen. Zelfs nu ik dit typ, merk ik dat ik steeds langzamer ga typen, winter is coming - zouden ze in Game of Thrones zeggen. (dit stuk was eerder geschreven dan de rest).

Zoals ik in een eerder verhaal al schreef, is de mode hier zo veel anders dan in Nederland/Europa.Laatst was het op school Spirit Day en dat betekend dat de hele klas die dag in hun pyjama naar school mag komen (leraren en andere staffmembers doen niet mee). De meeste kids op school lopen al half in hun pyjama op normale dagen waardoor PJ-day eigenlijk overbodig lijkt. Maar goed, everything to keep the spirit alive!

Om eerlijk te zeggen merk ik ook steeds vaker dat ik me ga aanpassen aan de Amerikaanse fashion scène. UGGs werden al snel aangeschaft en smorgens kun je me in een legging en trui (met winterjas!) op de speelplaats vinden. Ook make-up is hier niet veel te zien, misschien ook omdat het zo duur is? Fun fact tussendoor: een normaal pakje gezichtsdoekjes/make-up wipes kost hier tussen de $3,99 en $7,99 terwijl je die in Nederland gewoon voor een euro ergens kunt krijgen.

Boodschappen doen in Amerika is ook heeeeel anders. Alles staat heel raar ingedeeld. Bij ons beginnen de supermarkten meestal met fruit, groenten, brood, kaas en vlees en naar mate je verder loopt komen de ongezondere producten zoals chips, snoep, alcohol etc. Hier begint het met gebak en koekjes, vervolgens komt fruit, groente, kant-en-klaar eten dat je zelf mag opscheppen, vlees/vis en daarna is het een grote zoektocht. Laatst was ik met Monique in ShopRite waar we snoep en chips wilde kopen (ja, heel ongezond i know!) nadat we de chips isle gevonden hadden dachten we, oh de volgende zal wel snoep zijn, maar nee.. Hiervoor moet je dan vijf isles verder zijn. Weinig logica hebben ze in de supermarkten. Pluspunt: ze zijn wel ontzettend groot en verkopen super veel verschillende merken en smaken. Minpunt: eigenlijk hetzelfde, je kunt gewoon niet kiezen tussen alle merken en smaken.

Over boodschappen gesproken. In tegenstelling tot de Nederlandse prijzen, is hier alles super duur. Meerdere mensen vragen mij wat te kopen en op te sturen - wanneer je iets besteld in Amerika vanuit Nederland is het goedkoper dan wanneer ik het opstuur. Een pakketje van 4LBS (1,8KG) of meer kost meer dan $40 om op te sturen, absurt!

Een zak chips kost hier al gauw vier of vijf dollar en een zak M&Ms $3,50. Wanneer je dat als tourist zou betalen, zou dat best meevallen, maar nu ik betaald krijg in dollars is dat super duur!

Iedereen kent het; Amerikaanse auto's - the bigger the better. M'n vader is misschien wel de grootste fan van Amerikaanse auto's die ik ken. Hij zou hier zijn ogen uitkijken, ze zijn niet alleen veel groter dan in Nederland, ik zie zelfs automerken waarvan ik nog nooit gehoord heb! De parkeerplaatsen zijn echter niet groter dan in Nederland dus sommige asociaal grote auto's staan ook asociaal geparkeerd. Over parkeren gesproken, hier in downtown Westfield kun je voor $2,00 4 uur parkeren. WHAT?! Nederland, eat your heart out!

Ik ben een keer een huis/appartement hier in Westfield gaan bezichtigen. Ik heb zelf voor een makelaar gewerkt/stage gelopen een aantal maanden en zelfs dat is compleet anders. Een goede site als Funda.nl zie je hier niet zo gauw en als je langs de snelweg een bordje RENT of FOR LEASE ziet moet je asap je telefoon erbij nemen om of een foto te nemen of het nummer te bellen dat vermeld staat. De bezichtiging was natuurlijk niet voor mij maar voor iemand die hier een huis wilde huren, ik ging alleen mee voor support. Het huis was teneerste niet in de beste staat en daarbij was de locatie ook niet heel erg goed. Echter vroegen ze voor het 1 bedroom 1 bathroom appartement toch een verbazingswekkende prijs van $1200,00 exclusief gas licht en water. Of Westfield nou zo duur is, weet ik niet. Maar ik begrijp al die homeless people in NYC nu wel veel beter.

Ook kinderfeestjes en afspreken met je vriendjes of vriendinnetjes is hier heel anders. Kinderfeestjes worden groots gevierd met meerdere goodybags, cupcakes, taarten, mega grote pizza's, noem maar op. De ouders blijven tevens ook de gehele tijd op de locatie van het feest. Waarom weet ik niet - veiligheid misschien?

Het woord "playdate" is een groot iets je moet namelijk echt een datum prikken om iets af te spreken met je vriendje of vriendinnetje. Als ik vroeger uit school kwam, nam je iemand mee naar huis of ging je zelf naar die persoon toe en belde je daar je moeder op waar je was.

Wat dan wel weer grappig is, iedere vrijdagmiddag na school zijn alle middle en high schools downtown te vinden. De hele stad loopt dan over met jongere die hier en daar de straat oversteken, Starbucks bezetten en veel overlast veroorzaken, maarja, dat is voor ons au pairs een gewone doordeweekse morgen/middag.

Toch zijn er wel dingen die ik soms wel mis, ookal had ik van sommige gedacht het niet te gaan missen. Zoals bijvoorbeeld het gezeur van m'n zus dat ik altijd moest aanhoren, waar het ook over ging, hoor ik nu niet meer. Alhoewel ze me appt dat de nieuwe WhatsApp update nu vereist dat je meer dan 160 letters gebruikt in je respons als ik haar even "negeer" volgens haar. Sorry Misha, I'm busy! Love you!

Ik mis spontaan een weekendje naar mijn broer in Haarlem gaan of absurt veel korst van de kaas afsnijden en het gezeur van mijn vader dat ik dan moet aanhoren - misschien doen ik het ook wel expres.. Sorry Pap! Ik mis mijn moeder d'r onhandigheid met electronica, gelukkig weet ze hoe Skype werkt en vraagt ze waarom haar WiFi niet werkt. Maar wel kunnen Skypen? Mmm..

Maar, wonen in the Land of the Free heeft zo ook zijn voordelen, zo ben je namelijk altijd "free" bijvoorbeeld. Just kidding!

- Wanneer je boodschappen gaat doen, wordt het meteen voor je ingepakt.Dit ga ik zo erg missen als ik terug ben in Nederland.

- Tanken doen ze ook voor je.Gebeurde in Roermond alleen bij bepaalde tanstations op bepaalde dagen.

- Je kunt overal met de auto naar toe, love it! Let wel goed op de weg, craters are everywhere!

- Parkeren is super goedkoop.

- Series en films komen hier altijd eerder uit.

- We hebben hier super veel smaken Oreo's, chips en andere dingen. Pizza Pringles smaken meer naar hartige Sultana's, tho. Maar Berry Oreo's zijn daarintegen echt heeeerlijk.

- Mensen willen altijd wel wat van je weten als ze horen dat je foreign bent, ze spreken je over en nergens aan.

- Je heb oneindig veel mogelijkheden qua reizen - Amerika heeft zoveel prachtige steden. De wereld ligt letterlijk aan je voeten, als de vliegtickets nou niet zo duur waren!!

Maar misschien wel de belangrijkste van allemaal: je merkt pas hoe goed en fijn je het hebt (thuis), als je er al een tijd niet meer bent geweest. Je leert alles ontzettend waarderen. Na een jaar, of misschien wel een paar maanden, ben je een compleet ander persoon. Dat merk ik wel aan mijzelf. Ik heb altijd last van smetvrees gehad en raakte geen nat doekje aan, nu doe ik dat wel, al sta ik soms toch nog kokhalzend aan het aanrecht vet uit een pan te wassen, blegh! Thank God voor afwasmachines!

Vandaag is mijn 60e dag hier in the United States of America, het lijkt eigenlijk al zoveel langer. Morgenvroeg (hier is het nu 10:20PM) vertrek ik samen met Manon, Monique en de rest van onze Culture Class naar Washington DC. Monique en ik moeten al om 6:50 de trein van Westfield naar Penn Station NYC hebben dus dat betekend dat ik al vroeg uit de veren moet.

Morgen gaan we President Obama bedanken dat wij, als Nederlandse import, "zijn" land mogen betreden en hier een onvegetelijk jaar tegemoet mogen gaan. Want onvergetelijk, dat wordt het zeker.

Hele dikke kus!

XO - Iris

American Oxygen

Hi,

De afgelopen week was een moeilijke en vermoeiende week. Hier in Amerika is natuurlijk ook veel te horen in het nieuws over de verschikkelijke aanslag(en) in Parijs. In mijn Washington D.C. class zaten meerdere meiden uit Frankrijk en daarbij ook eentje uit Parijs, zij was natuurlijk heel erg geschrokken en vooral bang dat haar familieleden, vrienden of kennissen gewond of zelf vermoord zouden zijn. Gelukkig was dit niet zo, maar als nog. Hoe ziek is het dat dit gebeurd, dat mensen zo zijn? Vandaag was mijn laatste les in Harlem, NYC en je merkte bij aankomst in NYC al meteen dat ook hier, kilometers van de aanslagen, veel meer "blauw" op straat is. Penn Station in Manhattan stond vol met gewapende militairen, politieagenten en K9-dogs die bommen en andere explosieven kunnen ruiken. Ondanks dat deze mensen en honden er zijn voor jouw veiligheid, voel je je toch een beetje onveilig. Wat als er inderdaad wat gebeurd? Wat als jij net op dat moment op de verkeerde plek bent.. Net voor de les appte ik even met mijn broer, hij schreef dat we nietnaar plaatsen waar veel mensen zijn moeten gaan en pas goed op. Gelukkig is er niks gebeurd, maar bij iedere sirene, schreeuw of ander "vreemd" geluid dat je hoort, kijk je toch even om.

Deze week heb ik echt het gevoel van heimwee gevoeld, en laat me je vertellen, het is verschrikkelijk. Ondanks dat ik met Irene en Monique leuke dingen doe hier in Westfield en omstreken, in je achterhoofd zit toch altijd dat rot gevoel. Ik heb lang nagedacht om tijdens mijn vakantiedagen met Kerstmis naar huis te vliegen voor de Kerst, maar aangezien de tickets erg duur zijn - zie ik daar vanaf. Ik ben ontzettend blij dat ik hier zo snel zo'n goede vriendinnen heb gevonden die mij om negen uur smorgens huilend binnenlaten, verhaal aanhoren en vervolgens weer opvrolijken. Mijn verdriet deze week komt ook vooral door veel te hoge verwachtingen van mijn au pair leven, Amerika en alles eromheen. William Shakespeare (of misschien was het wel een heel ander persoon, maar dit stond op Google) schreef ooit: Expectation is the root of all heartache. En het is waar, je hoge verwachtingen kunnen nooit verwezelijkt worden. Tips voor future au pairs, en ook voor mijzelf: verwacht niks, dan valt ook niks tegen.

Ik wil m'n blog niet te negatief maken. Het lijkt voor sommigen misschien alsof het hier verschrikkelijk is en ik alleen maar verdrietig ben, maar dat is niet zo. Het negatieve weegt altijd zwaarder dan het positieve. Al krijg je tien complimenten, dat ene negatieve puntje blijft in je hoofd hangen. Naast al het negatieve zijn er in de periode van mijn vorige blog en nu heel veel grappige en leuke dingen gebeurd.

Vorige week hoefde ik maar een halve week te werken. Van donderdagmorgen tot zondagavond had ik vrij! Helaas hadden m'n vriendinnen dat niet, maar ik kon wel lekker uitslapen! Op een van mijn vrije avonden ben ik met Monique naar Fiamma gegaan, een heerlijk Italiaans restaurant waar we voorlopig even niet kunnen komen hahaha. Het was super druk maar gelukkig was er nog een booth voor ons vrij. Na het bestellen van een voorgerecht en lasagna, kwam na een kwartier het voorgerecht. We hadden het nog geen 5 minuten op voordat het al werd opgehaald. Monique zei nog: "Let op, komen ze nu de rekening brengen." En ja hoor, nog geen vijf minuten later kwekte ze de rekening op ons tafeltje. Nadat we zeiden dat we nog niet eens gegeten hadden, heeft de ober zich meerdere malen verschuldigd. In Nederland drink je na het eten nog wat of blijf je toch zeker nog even zitten. Zodra je de laatste hap hier in je mond hebt gestoken, halen ze je bord op en gooien ze de rekening op je tafel. Het wordt ook niet gewaardeerd als je het halve glas cola dat je net gekregen hebt wilt opdrinken. Je wordt letterlijk het restaurant uitgekeken. Na het geven van veel te weinig tip hebben we besloten een tijdje niet naar Fiamma te gaan. Na het eten zou Monique bij mij een film komen kijken, maar ze was op de fiets. Ik vond het geen goed idee dat ze van downtown Westfield naar mij zou rijden dus ik zei rijdt naar je huis dan pik ik je daar op. Monique heeft namelijk een reputatie hier in Westfield wat betreft haar fietsmanieren. Ten eerste heeft ze geen licht op d'r fiets (hier zijn ook weinig tot geen straatlantaarns) en ten tweede rijdt ze nogal vaak een pile of leaves in. Hier vallen natuurlijk kei veel bladeren van de bomen af omdat het zo'n bosrijk gebied is. Die bladeren worden heel netjes bij elkaar geblazen maar nooit opgeruimd. De o zo grote wegen zijn nu zo breed als de Nederlandse wegen omdat 2/3e door de bladeren in beslag genomen worden. Maar enfin, dus Monique fietste naar huis en ik reed naast haar, toen er een auto aankwam moest ik wel doorrijden dus ik stond voor haar oprit en dacht wat hebben ze nou weer op de oprit gezet? Tot dat ik mijn flitser van mijn telefoon aan deed en zag dat het een gewond hert (deer) was. Ik wilde Mo waarschuwen maar ze kwam maar niet, dus probeerde ik het deer weg te jagen wat mislukte. Mo kwam kei hard van de berg afgefiets dus ik deed snel alle ramen van de auto open en riep; MO DEER DEER! DONT GO!! dus ze gleed bijna uit over alle bladeren en het heeft ons zeker 5 minuten geduurd voordat het deer eindelijk wegging. Herten zijn hier nogal een groot probleem.

Monique doet trouwens nog wel meerdere grappige dingen, zo ging ze laatst een appeltaart bakken. Ze had, zoals het Nederlandse pak zei, de oven op 180 graden celcius gezet. Echter is het in Amerika fahrenheit dus de appeltaart werd maar niet gaar. Na letterlijk uren in de oven te hebben gestaan was die eindelijk klaar. Ze vertelde Irene en mij in Starbucks dat de oven in haar huis zo slecht was, we vroegen haar op hoeveel graden ze hem gezet hard en begonnen kei hard te lachen toen ze het vertelde. We lagen echt dubbel.

Mijn andere vrije dagen hebben we ook goed besteed, op zaterdag zijn we gaan winkelen in Menlo Park Mall, gaan lunchen at the Cheesecake Factory en een heuze roadtrip gemaakt door Westfield. Als ik naar Dutch class van de kinderen rijd, zie ik altijd "Deserted Village" staan bij Watchung dus ik wilde daar graag naar toe. Na even gezocht te hebben waar het nou echt is kwamen we aan in het bos waar dus een ghost town is. Het was nogal creepy omdat de huizen kinda scary waren en ik had mijn bril niet op dus toen we naar binnen keken wist ik niet goed wat ik zag. Het was overigens niet allowed om naar binnen te kijken en op de porch te staan, maarja zo rebels zijn we wel! Daarnaast zijn we ook naar North Plainfield gegaan waar een kasteel stond. Tenminste dat dacht ik, maar het bleek een of ander oud ziekenhuis te zijn. Toen we de berg opreden waren we zo gefasineerd door de beelden naast de weg dat we niet zagen dat er letterlijk een meter van ons vandaan een super groot hert stond. We schrokken dus weer enorm en het hert denk ik ook.

Zondag zijn we naar de les in NYC gegaan en daarna gaan Ice Skaten in Bryant Park. Irene was ook naar NYC gekomen dus haar troffen we bij de Public Library. Het schaatsen was wel even pittig hoor, ik had het al lang niet meer gedaan en vond het maar sketchy. Van te voren moest ik op geheel Amerikaanse wijze een formulier teken waarin stond dat ik dit op eigen risico deed en niks gedekt werd door verzekeringen bla bla. Irene oftwel Sven Kramer liet ons even zien hoe we moesten schaatsen dus ik heb eigenlijk meer als een klein kind aan haar hand gehangen dan zelf geschaatst. Na het schaatsen zijn we naar BXL Bar gegaan, een Belgische bar waar je ook bitterballen en frikandellen (ew) kon krijgen. Monique begon serieus bijna te huilen toen ze vertelde dat de frikandellen op waren. Te grappig. Helaas was het erg overpriced en natuurlijk noooooit zo goed als in Belgie, maar we hebben een super leuke avond gehad.

Onder elkaar praten we altijd Nederlands met hier en daar een Engels woord of zelfs complete zin omdat je het in het Nederlands even niet meer weet. Toen we laatst met z'n drieen in Target (m'n ultieme lievelingswinkel) liepen om even een Snapple te kopen sprak een man ons aan met Gutentag. Onze eerste reactie was om gutentag terug te zeggen, maar daarna dachten we hey hallo wij zijn geen Duitsers!! Dus toen zeiden we dat we Nederlands zijn en zei hij meteen oh au pairs zeker! Amerika is een zeer sociaal land en mensen spreken je overal aan. Misschien zijn ze meer nieuwschierig dan sociaal, kan ook. Tevens word mij vaak gevraagd "hoe oud zijn je kinderen?" "zitten ze qua zwemmen op hetzelfde niveau?" "houden jouw kinderen ook zoveel van ..." etc. Als de kinderen inderdaad van mij zouden zijn, zou ik op mijn 13e moeder moeten zijn geworden. Ohja, en de klaarover die altijd bij het zebrapad op weg naar school staat zei ook een keer tegen Z. "wait for mommy" toen ik nog niet bij het zebrapad was gearriveerd. Heel raar eigenlijk.

Ik ga een beetje van hot naar her met mijn verhaal merk ik, maar dat komt omdat er zoveel gebeurd en ik eigenlijk te weinig updates op mijn blog zet. Sorrryyyy.

Gisteren ben ik met Monique nog een aantal dingen gaan doen. Eerst gingen we naar Starbucks, obviously! Op weg naar de uitgang/auto zag ik tien dollar liggen naast een stel tieners. Ik ging met mijn voet erop staan en sleepte die vervolgens een meter verder om het op te pakken. Ik schaam me nu eigenlijk wel een beetje ervoor maar ik heb nu wel tien dollar meer!! We reden vervolgens naar Bank of America om (nog meer!) geld te pinnen. Die luie Amerikanen zijn zo lui dat ze een Drive-Thru ATM (pinautomaat) bedacht hebben. Dus we gingen samen voor het eerst de Drive-Thru in met Monique's mini-van. Ik moest ook pinnen dus zei tegen Monique, als je nou een beetje doorrijdt, dan kan ik vanuit de achterbank pinnen. De hilariteit was natuurlijk weer groot want ik moest over de stoelen heel kruipen om aan het raampje te komen en zo het geld te pakken. Al lachend zijn we doorgereden naar Olive Garden op Route 22 om daar te gaan eten. Onze ober heette Eddie wat dus al meteen weer een reden was om Monique aan te kijken aangezien ze verliefd is op Ed Sheeran. Vervolgens was het voorgerecht een volwaardige maaltijd voor twee personen. Eddie zei dat de mushrooms die Mo besteld had het beste voorgerecht had wat ze verkochten. Eindstand, waren niet lekker. Toen zei hij bij het bestellen van een toetje dat de chocoladesaus die erbij zat zijn favoriet was. Eindstand, was gewoon chocoladesaus, niet speciaal. Conclusie: Eddie heeft geen smaak.

Ik ben nu al een uur bezig om dit verhaal te schrijven en merk nu pas hoe moe ik eigenlijk ben. We hebben vandaag Central Parc van Uptown naar Downtown gelopen, wat ongeveer gelijk staat aan zeven kilometer (!). Ik zie op de stappenteller op mijn telefoon dat ik vandaag 18000 stappen gezet heb en 8.02 miles gelopen heb (bijna 13 kilometer) wat eigenlijk meevalt voor een dagje NYC.

Eigenlijk mag ik van geluk spreken, ik kan ieder weekend naar New York City, alle vette dingen daar bekijken en genieten van alle chaos gaande in "the Big Apple". Ik mag van geluk spreken dat ik zo'n groot support system heb niet alleen hier maar vooral thuis in Nederland. De eerste stap is het moeilijkst, en die eerste stap begon vooral het moment dat ik de douane door liep, maar ook nu, de eerste maanden, zet ik hem nog steeds.

Veel liefs uit the States!

XO - Iris

Boston, Halloween and more!

Hey!

Vorig weekend ben ik met Irene, Monique en Manon naar Boston geweest. Een paar dagen voor vertrek kregen we een email dat onze bus gecanceld was.. Horrible! We konden kiezen, of we gaan niet of we konden gratis een andere bus kiezen. Natuurlijk kozen we voor het laatste en boekte een bus eerder. Hierdoor moesten we al om 8AM in Chinatown NYC zijn. Omdat we het niet zouden halen als we van Westfield met de trein naar NYC zouden gaan, namen we heel cool een Uber taxi (om 6AM!!) naar Newark en sprongen daar in de Path richting het World Trade Center. Ik had van een andere au pair hier uit de buurt een $20 off code gekregen waardoor onze rit nog maar $1,95 kostte. Eenmaal in NYC namen we een yellow cab naar Chinatown waar Manon al op ons stond te wachten. De vijf uur durende busreis naar Boston ging best snel. Eenmaal aangekomen moesten we eerst nog de weg naar ons hostel zoeken. Gelukkig hadden we Irene aka de navigatie bij ons, haha! Het hostel was echt om te gieren, de bedden waren van ijzeren veren en nog meer ijzer. Na even op de kamer te hebben gezeten, zijn we naar downtown Boston gelopen om daar te gaan winkelen bij de Primark!! Al dat winkelen maakt je hongerig dus we gingen even de spullen droppen in het hostel en weer terug naar de stad om wat te eten. Zoveel tentjes en zoveel keuze maar toch konden we niks vinden. Uiteindelijk bij een Italiaans achting restaurant gegeten. Omdat we zo moe waren van al het lopen (15 kilometer op een middag en zes keer van het hostel naar de stad en vice versa) hebben we de taxi naar het hostel genomen. In het hostel aangekomen liepen we naar de gedeelde badkamer waar we even te horen kregen dat er "regels" zijn in dit hostel en er naar 10PM stilte werd verwacht. Ooooooke.

De volgende dag zijn we rond 8:30AM naar Harvard University in Cambridge vertrokken. Harvard is echt ontzettend groot en mooi. De gebouwen zijn prachtig net als de bijbehorende kleine parkjes. We hebben er een uur of twee rondgelopen en zijn vervolgens weer met de metro naar de stad gegaan om daar de Public Garden ge bezoeken. Een ontzettend mooi park in de stad met een hele grote vijver en allerlei mooie bomen en beelden. Natuurlijk hebben we ons goed misdragen in het park en veel onrust veroorzaakt met al ons gelach en gegier. Ik heb een aantal geschiedenis lessen aan de meiden gegeven over o.a. Amerika's eerste president: Mister George Washington. De les is vastgelegd op camera maar "helaas" zal die hier niet vertoont worden!

Na het park zijn we nog naar de Quincy Market geweest (echte aanrader!), helaas hadden we net voordat we naar deze Market gingen gegeten anders hadden we daar super veel keuze uit allerlei lekkere dingen gehad. Het is namelijk een gebouw vol met verschillende cuisines en etenswaren. Ik dacht meteen aan m'n vader toen ik het gebouw binnen stapte, hij zou alle verschillende dingen echt geweldig vinden. Boston staat bekend om Lobsters, die ook in de Quincy Market verkrijgbaar waren, dus daarom namen we ook nog even snel een kijkje in de haven van Boston. Helaas was het daarna al weer tijd om terug naar het hostel te lopen, onze spullen te halen en - je raadt het al - naar het station te lopen! Na dertig kilometer gelopen te hebben in iets meer dan 24 uur, kun je geen stap meer zetten. Toen we in de Peter Pan bus (no joke!) naar huis zaten werd ons vriendelijk verzoekt of we aub NIET wilde praten. Ik quote "willen de mensen op rij vijf zachter praten". De grap was, dat we op de camera's naar de foto's aan het kijken waren en toevallig een van ons - kuch Monique - een foto van een niet zo fris uitziende eekhoorn liet zien waardoor we allemaal voor een milliseconde walgde. Maar enfin!!! De bus vertrok om 5:30PM en ik lag om 11:40PM weer lekker in m'n bedje. Al met al hebben we weer een super leuk weekend gehad!

Tussen m'n laatste blog en nu is er veel gebeurt, zo reden Mo en ik laatst op de 22 (snelweg waar je eigenlijk helemaal niet snel mag) een tijdje geleden. Monique zat lekker in d'r verhaal en kletste er lekker op los tot dan m'n ogen iets raars langs de weg zagen liggen. Ik had m'n bril niet op dus even later zag ik dat het een dood hert was zonder kop!!!! Whatttt? Ik schreeuwde tegen Monique wat er gebeurde en voor m'n lezers die me persoonlijk kennen, jullie weten welk geluid ik maakte bij het zien van dit hert. Monique, de echte verpleegster die ze is, wilde dat ik "even terug reed". No way!

Daarnaast heb ik ook m'n Social Security Number aangevraagd en ontvangen. Ik hoorde verhalen dat het wachten bij de Social Security heel lang kon duren en volgens mij Local Coordinator mocht niet op de wachtstoelen gaan zitten "vanwege de mensen die daar kwamen", pure onzin allemaal. De autorit naar Union duurde langer dan de hele tijd die ik in het gebouw geweest ben. De rit is overigens iets van 15/20 minuten. Zo zie je maar weer, Amerikanen overdrijven graag.

Wat trouwens ook heel apart is, is dat Amerika wat betreft technologie heel erg voor ligt. Ze hebben de nieuwste apparaten, telefoons, laptops noem het maar op. Maar wanneer het tot alledaagse dingen komt, lopen ze ontzettend achter. Zo komt het hier net in dat je met de chip in je pinpas of creditcard kunt betalen. Hier zijn de winkels dan ook heel erg trots op. In Nederland kun je via je mobile telefoon of zelfs door de kaart langs de pinautomaat te houden betalen. Hier stoppen ze nu dus pas met het swipen van kaarten. Wat dan wel weer een plus is, wanneer je wat terug brengt in de winkel hoef je alleen maar je kaart te swipen en dan staat het bedrag alweer op je rekening. Dus Nederland, doe dat ook, is handig!!

Het is hier nu 1AM at night en ik ben net terug van NYC. Irene, Monique en ik zijn eerst bij Mo in de straat gaan trick or treaten. Als een stel kleine kids rende we over alle lawns, maar gelukkig hadden we Monique's hostkid Jack bij ons dus dat maakte het voor ons dan weer goed. We deden het voor hem, ahum! Daarna zijn we naar de Halloween parade in NYC gaan kijken. Ik had de parade meer verwacht als een carnavals optocht met meerdere versierde wagens en muziek of als de Macy's Christmas Parade. Door mijn verwachtingen viel de parade een beetje tegen maar het was alsnog heel leuk om naar te kijken. Rond 10PM zijn we in het hotel waar we ook onze oriëntatieweek hebben doorgebracht wat gegeten en daarna zijn we weer richting huis gegaan. Helaas ben ik underage hier dus zit er een groots Halloween feest niet in.. In de trein naar NYC gebeurde trouwens weer wat grappigs - wanneer ik het vertel zal hier natuurlijk niet zo grappig zijn als in the moment. We gingen naast een stel verkleden mensen zitten die al een slokje (of twee) op hadden. Ze hadden kei hard de muziek aan en hadden wel zin in een feestje. Wij ook. Toen er een jongen in een iets wat te klein/te kort engelen kostuum aan kwam lopen sloeg de jongen die naast me zat, verkleed als de grote boze wolf, hem eens even goed op z'n kont. Vervolgens komt er een vrouw langs die niet verkleed was maar een fluffy cheetah jas aan had langs. De ietwat aangeschoten grote boze wolf sprak haar natuurlijk meteen aan met "Girl get your cheetah on" en maakte nog verschillende grappen. We lagen dubbel.

Donderdag hadden we onze maandelijkse clustermeeting bij onze Local Coordinator thuis. Ik was verkleed als Vleermuis/Batgirl, Monique als de duivel en Irene als de Amerikaanse vlag. Het was leuk de andere au pairs te zien en we hebben veel te veel snoep, chocolade en pizza gegeten!

Dat waren dan alweer de afgelopen dagen in m'n au pair leven. Ik ben een beetje on the down low geweest aangezien ik het erg druk had. Sorry als ik niet meteen reageer op appjes of andere berichten. Het gaat hier trouwens steeds beter! De kinderen raken gewend aan me, luisteren (soms) beter en komen nu naar me toe om me te knuffelen en steun te zoeken wanneer iemand "not fair" is in het park. Ik wil m'n echte familie back home nog even bedanken voor al jullie steun en lieve berichtjes en kaarten. Zo belde ik laatst met m'n vader en oma terwijl ik aan het koken was. Ik wist niet hoe een keukenapparaat hier werkte dus ik dacht goh laat ik eens even wat hulp aan het thuisfront vragen aangezien ik home alone ben. Na meerdere tips en tricks moest ik toch écht gaan ophangen. Nog bedankt!

M'n blog wordt volgens mij toch wel wat lang nu en eerlijk gezegd ben ik toch wel erg moe. Kun je nagaan dat ik de maanden voor vertrek iedere dag rond 5 uur snachts ging slapen? Hier lig ik soms al om 9PM te pitten. #AuPairLife.

Happy November!

XO - Iris

First Month!

Hi!

Het is alweer een dikke twee weken geleden sinds mijn laatste blog. De afgelopen week is de Nederlandse oma van de kindjes aangekomen in New Jersey. Ze is een erg leuke en lieve vrouw en heeft heerlijk Nederlands gekookt! Ondanks dat ik pas een maand hier ben, heb ik dat heel erg gemist! Morgen ben ik vijf weken in the US en vier weken in New Jersey. Het gaat zo snel!

Vorige week was een moeilijke week. Mijn moeder, broer en tante waren op 10 oktober jarig en dit was de eerste keer dat ik zover weg was. Ik had het er erg moeilijker mee. Het was niet het gevoel van heimwee, dat ik overigens nog niet gehad heb, maar meer het gevoel dat je er niet kunt zijn voor mensen. Ik heb via Greetz een grote bos bloemen naar mijn moeder laten versturen en mijn broer kreeg een grote heliumballon in de vorm van een fles champagne. Zo voelde het voor mij alsof ik er toch een beetje "bij" was.

Ik las laatst iemand anders z'n blog en ik zag de quote "a comfort zone is a beautiful place, but nothing ever grows there", je kunt wel altijd in je comfort zone blijven, maar je zult er weinig van leren. Ik ben zo blij dat ik de stap gemaakt heb en naar de andere kant van de wereld vertrokken ben waar ik nieuwe vrienden maak en zoveel dingen beleef dat ik van mensen hoor: wat ben ik jaloers op je. Waarom zou ik eigenlijk nog verlangen om bij "iets kleins" als een verjaardag of een dinertje te zijn?

Gelukkig maakte de dag na de verjaardag mijn hele week weer goed. Ik ging samen met m'n vriendin Monique naar NYC. We namen de trein van een paar minuten voor 10 en weg waren we uit New Jersey. In de trein merkte ik weer wat nieuws op. Je kunt de banken verstellen! Als je tegen de rugleuning duwt gaat hij naar de andere kant. Zo kun je met meer mensen bij elkaar zitten. Handig!

Eenmaal aangekomen op Penn Station zijn we met de metro naar One WTC en the 9/11 Memorial gegaan. De metro was nog even een dingetje - aantal metrolijnen reden niet maar wij als echte onafhankelijke Hollandse meiden (in "de grote stad") dachten wel even uit te zoeken hoe dat moest. Maar nee, uiteindelijk toch maar de mannen in de oranje vestjes de weg gevraagd..

De Memorial was erg mooi en indrukwekkend. Het enige wat ons opviel was dat veel mensen lachende selfies maakte op de plek waar zoveel mensen hun leven verloren hebben, respectloos.

Na de Memorial zijn we naar the Brooklyn Bridge gelopen. Het waaide er enorm maar het was mooi om te zien. Na tientallen selfies en verschillende poses besloten we naar The High Line te gaan - bij CVS hebben we wat snacks (lees witte chocolade en chips) en te drinken gekocht die we daar hebben opgegeten. Er was een heuse photoshoot gaande dus die hebben we eens even goed bekeken. Na even uitgerust te hebben zijn we met de metro naar Times Square gegaan waar Monique zich vreselijk ergerde aan de drukte. Tip: ga niet op zondag naar Times Square. We vluchtte Forever21 in waar ik een photobooth tegen kwam. Voor 3 dollar kreeg je drie setjes met foto's dus we hebben even 6 dollar in die machine gegooid - het maken van de foto's was hilarisch en een super leuke herinnering.

Na een lange dag waarin we 16km gelopen hebben, ontzettend veel moesten lachen en veel plezier hebben gehad zijn we rond 8 of 9 PM weer richting huis vertrokken. Het is ongelofelijk hoe één dag NYC je hele week weer goed maakt. De dag erna had ik zoveel energie!

Deze week hebben we tevens onze Boston trip geboekt! 24/25 oktober ga ik met de bus naar Boston samen met Monique, Irene en Manon. We hebben er kei veel zin in. In Boston is dit jaar de eerste Primark buiten Europa geopend maar dat geheel terzijde - we gaan natuurlijk voor de cultuur ;)

Gisteren, zaterdag 17 oktober, gaf de hostfamily van Monique een Oktoberfest aangezien de vader half Duits is. Irene en ik waren ook uitgenodigd onder de voorwaarde dat we mee zouden helpen. We hebben de hele avond Bratwusten en hotdogs gebakken op de barbecue en voornamelijk super hard gelachen! We hebben het maar niet al te laat gemaakt aangezien Monique en ik vandaag onze eerste les hadden in Harlem, NYC. Om tien over zeven vanmorgen schoot ik ineens wakker, want ja, m'n wekker was natuurlijk niet af gegaan.. Een half uur later stonden we beide fris en fruitig op het station te wachten op de trein. Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat we in Harlem waren omdat je verschillende treinen en metro's moet nemen om er te komen. Helaas zat ik niet met Monique en Manon in een klas maar wel met veel andere leuke meiden. De les viel ontzettend mee en was zo voorbij! Daarna zijn we naar Broadway gegaan om daar bij Ellen's Stardust Diner wat te gaan eten. Hier zingen ze tijdens het serveren allerlei liedjes en ober zijn hier gecast voor een Broadway show. Eens in de zoveel tijd komt de "MC" langs om te vragen wie jarig is of iets te vieren heeft. Toen ze langs onze tafel kwam stak ik m'n hand op en zei dat we aan het vieren waren dat we een x aantal weken/maanden in the US wonen. We hebben ons weer lekker voor schut gezet - maar leuk was het zeker!

Afgelopen week was trouwens ook m'n hostkindje zijn kinderfeestje. Hij wordt de 20e vier jaar oud en dat moet natuurlijk gevierd worden! Het feestje vond plaats in the Little Gym in Cranford, een stadje verderop. Meerdere vriendjes (o.a. van zijn day care) kwamen met van die echte Amerikaanse cadeauzakken met papier/tissue erin (en obviously een cadeau). Het is trouwens belachelijk hoeveel geld ze hier in een cadeau steken voor een "klasgenoot". Het was een super leuke verjaardag en hij genoot natuurlijk van ieder moment, zo lief om te zien.

Misschien moet ik vaker updaten want ik merk dat ik dingen vergeet.. Een belangrijk topic dat ik toch echt even wil aankaarten is de kledingstijl hier. Het is echt belachelijk wat ik soms zie op het schoolplein. Alle kinderen op school dragen een van de volgende kleding combinaties: "Softpants" aka joggingbroek of pyjamabroek en T-shirt met een print of tekst. Leggings gecombineerd met UGGs en sweater of T-shirt. Alle jongens dragen korte sportbroeken (ook als het regent of koud is) in combinatie met een veel te groot T-shirt of sweater van hun (of hun vaders) lievelings sportteam. Ik zie zelden een kind in een outfit zoals ik aan had op de basisschool. De moeders gaan ook erg ver wat betreft de mode en komen vaak gewoon in hun pyjama (letterlijk) inclusief koffiemok (jazeker) het schoolplein op lopen.

Net voordat ik hier naartoe kwam heb ik een grijze sweater met een grote R (in honor of Ryan) gekocht. Nou was ik laatst bij Marshall's op de sport afdeling (ik weet ook niet wát ik er deed maar enfin) en zag ik dat het exact dezelfde R is als het sportteam van Rutgers, een college/university hier. You go H&M! Ik ben nu dus "One of the Sporttypes" als ik de kinderen naar school breng.

Ook belangrijk even te vermelden: in films zie je altijd dat de Amerikaanse krant door een pre-teen wordt delivered. Dit doet hij door met zijn fietsje door de wijk te fietsen met een rugzak vol kranten die hij vervolgens bij mensen op the driveway of lawn gooit. Nee, zo gaat het dus niet (meer). De krant wordt hier in een plastic zakje op je driveway gegooid, vervolgens raapt niemand hem en op en je rijdt er meerdere keren met de auto overheen. Nou blijkt dus.. Tromgeroffel! Dat er een man hier smorgens door de buurt rijdt in een witte van die vanuit z'n raampje de krant gooit. Amerikanen.. Ik weet trouwens niet wie de krant weer ophaalt.

Dat was het dan weer voor vandaag. Het is 10:15 PM en ik ben gebroken. Deze week hebben we iets leuks om naar uit te kijken: BOSTON!

M'n eerste post is trouwens ook binnen gekomen afgelopen week (Bank of America en belastingpapieren niet meegeteld). Een groetjes uit Roermond kaartje! Super leuk!

ik ben trouwens ook m'n Social Security Number gaan aanvragen maar daar schrijf ik de volgende keer wel over, dit verhaal is al veel te lang! See you next time!

XO

Oriëntatie in New York City / 1e week New Jersey

Maandag 21 september vloog ik van Düsseldorf naar Newark, New Jersey samen met een meisje uit Polen. Na een 8,5 uur durende vlucht kwamen we dan eindelijk aan in "the Land of the Free".

De eerste avond ben ik samen met nog een aantal meiden naar Times Square geweest en daarna gaan slapen want we waren kapot! De volgende dag begon de cursus. Van dinsdag tot en met donderdag hadden we van 8:30 AM tot 5 PM les met een aantal coffee breaks en een lunch. De Starbucks tegenover het New Yorker Hotel heeft goed geprofiteerd van alle au pairs!

We hebben in NYC een walking tour gedaan en we hebben op de 88e verdieping van the Empire State Building van het prachtige uitzicht genoten.

Op woensdag avond werden we meerdere malen gewaarschuwd voor de door de New Yorkers genoemde "Pope Apocalypse". Paus Fransiscus kwam op donderdag naar NYC waardoor een aantal wegen en metrolijnen niet open waren. We hebben er niet veel last van gehad maar het was wel grappig om te zien dat er knuffels van de paus verkocht werden in de souvenirwinkels.

Donderdagavond werd ik opgehaald door mijn hostfamily. We zijn met de trein van Penn Station naar Westfield gegaan. Mijn eerste werkdag was eigenlijk pas op maandag maar ik heb gedurende het weekend ook meegeholpen en meegedaan met het gezin. Het is best wel wennen hier, een andere cultuur, een ander land en andere manier van leven dan dat ik gewend ben. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij dat ik mijn droom verwezenlijkt heb, maar makkelijk is het niet. Ik moet wennen aan het gezin, de kinderen en alles wat nieuw is. Dit geldt natuurlijk ook voor hun. Ineens woont er een ander iemand in hun huis, dit is vooral voor de kinderen erg vreemd. Ik heb van ongeveer 9:00/9:30 AM tot 3:00 PM vrij, maar in deze tijd moet ik hun kamers en de keuken opruimen, de was doen en eventueel wat schoonmaken. Ik heb hier twee leuke Nederlandse meiden en een Poolse leren kennen, alle drie au pairs. We gaan door de week naar de Starbucks (real American) en lopen door Westfield. Vandaag, zaterdag, begon mijn werkdag pas om 3:00 PM dus we zijn eerst met z'n vieren naar Menlo Park Mall geweest om een beetje te shoppen! Ik ben ook naar Costco geweest, een super grote winkel waar ze alles verkopen van big ass flat screen tv's tot zakken Doritos van zowat een halve meter groot.

Deze week ging ik hamburgers maken maar dat gaat zo anders dan in Nederland. Thuis ging je naar de Albert Heijn of de lokale supermarkt en haalde je een aantal hamburgers en bakte deze in de pan. Dat kan hier natuurlijk ook maar het gezin maakt ze liever zelf. Het gehakt hier zit nog onder het bloed dat je eruit moet knijpen, degene die mij kennen zullen vast weten wat voor gezicht ik trok toen ik dit voor het eerst zag haha! Kipfilet is trouwens gevuld met water zodat het zwaarder is en dus meer geld opbrengt. De hele pan is gevuld met water wat later na wel verdampt natuurlijk.

Ik heb een boekje gekregen van mijn moeder waarin ik alles kan opschrijven wat er gebeurt, wat opvallend is, etc. Dus hierbij een aantal dingen die mij zijn opgevallen:

- De pakketbezorgers zitten hier in hele leuke schattige kleine UPS-achtige busjes. Ze bellen niet aan maar gooien (letterlijk gooien) je pakketje op je "porch".

- In een aantal staten, waaronder New Jersey, is het verboden om je eigen tank te vullen bij het tankstation. Fijn, want ik haat de lucht van benzine!

- Amerikanen houden van hun personal space, iedereen kent het: een drukke trein of straat waar je altijd wel iemand aan moet raken.. Dat zal hier niet snel gebeuren. Zelfs op het drukke Times Square raakt niemand elkaar aan!

- Vraag nooit voor ice tea want je krijgt gewoon koude thee, ik had het kunnen weten..

- Ondanks dat men in Amerika zowat in hun auto leeft, zijn de wegen ontzettend slecht. Nog slechter dan de wegen in België en dat zegt heel wat! Completen gaten in de weg en een put die half uitsteekt, heel normaal hier. Het rijden hier valt reuze mee trouwens, had het erger verwacht. Alleen zijn de mensen in NJ niet zo van het voorrang geven of je ertussen laten op de snelweg wanneer je per ongeluk de verkeerde baan hebt. Veel getoeter en handsignalen komen hier dan ook bij aan te pas.

- Op de radio hoor je om het kwartier hetzelfde liedje weeeeeer voorbij komen. Als ik het ene kindje afzet op school hoor ik het zelfde lied als ik terug rijd van de Day Care naar huis, waar dus ongeveer een kwartier tussen zit. Voordeel: er komt zelden tot nooit reclame op de radio en ze praten ook bijna niet.

Ik ga nu genieten van m'n vrije avond, morgen heb ik de hele dag vrij dus ik zal eens gaan plannen wat ik ga doen. Starbucks en the mall zijn waarschijnlijk een groot deel van mijn plannen.

XO

Ps. Iedereen heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes, cadeaus en steun!

Pps. Er zijn meerdere mensen die mij appte vanwege hurricane Joaquinn die vanaf de Bahama's naar de eastcoast van Amerika trekt. Tot nu toe hebben wij hier niet echt last van, het regent alleen de afgelopen drie of vier dagen al. Tevens heb ik gehoord dat de orkaan de richting van de Atlantische oceaan in trekt.